Blog

Nog niet zo heel lang geleden was onze dochter 6 jaar oud. Tijdens ons bezoek aan een bekend Zweeds meubel warenhuis zag ze een rond pluche hondje liggen dat een golden retriever moest voorstellen, ze noemde haar meteen al Waf. En Waf moest mee.

Na een jaartje Waf  werkelijk overal mee naar toe te hebben gesleept werd Waf behoorlijk groezelig, dus leek het mij de juiste tijd voor een wasbeurt. Qua wassen zijn wij bij ons thuis nog behoorlijk traditioneel. Dat doet mijn vrouw; niet omwille van dit welbekende rollenpatroon, maar omwille van de veiligheid. Ik kijk nergens naar, ik was alles op 60 graden. Maar vrouw was druk, en dochter op school (anders zou ik nooit toestemming hebben gekregen om Waf te wassen), en dus zocht ik zelf de bonte was bij elkaar. Waf maakt het af en toe ook veel te bont, dus Waf er ook bij. Optimistisch zette ik de wasmachine aan. Jazeker, op 60 graden.

Als ik Waf later die dag uit de machine haal is het helaas al snel duidelijk dat zij in korte tijd flink wat gewicht is kwijtgeraakt. Haar bekkie is smaller geworden, haar nekvel kun je nu daadwerkelijk vastpakken. Tijdens het avondeten vertel ik mijn dochter opgetogen dat Waf weer helemaal schoon is, maar dat vooral haar nekje wel wat dunner is geworden. “Oh maar dat geeft helemaal niets papa, dat is juist handig, want wist je dat puppies door hun papa en mama bij de nek worden gepakt?!” “Oh ja natuurlijk schat”, antwoord ik opgelucht. Ik ben allang blij.

Hoe het nu precies is gekomen weet ik niet meer, maar het veel lossere nekvel van Waf bleek vooral een uitstekende houvast om het kopje van Waf vrijwel onzichtbaar vast te pakken en haar overal naar toe te laten kijken. Zo werd de vertrouweling van onze dochter geboren. Sindsdien gebruiken we Waf om haar te steunen bij het geven van haar mening, of om haar bijvoorbeeld op te vrolijken als dat nodig is. Sinds Waf haar kopje kan draaien is het een ontzettend leutig en vooral eigenwijs hondje geworden. In ieder geval, als ik ‘Jonald’ hoor in plaats van Ronald, weet ik dat Waf tegen mij praat.

Onlangs zag ik de link tussen Waf en gelijksoortige ‘ongeluksvindingen’, ontdekkingen die door inschattingsfouten, door onwetendheid, door proberen, of door improviseren werden ontdekt: secondenlijm, penicilline, post-it memo’s, cellofaan, klittenband, kruidenkaas, allemaal fouten die kansen werden, stuntelen werd ontdekken! En dus kreeg ik een idee....

Als iedere ondernemer nu eens 1% van zijn jaarlijkse omzet reserveert voor het vinden van dit soort fouten. Nee nee, niet om ze op te lossen, maar juist om ze op te zoeken! 1% reserveert hij of zij op dat moment voor de ‘rommelaars’ zoals Martijn Aslander* ze noemt. 1% reserveert hij dan voor de probeerders, de zieners en de ontdekkers. Want voor slechts die ene procent koopt hij op die manier èchte vernieuwingskansen vol verwondering, verbazing, inspiratie, en improvisatie. Ik zeg, koopje!

“Goed idee Jonald!”

Zie! Vindt Waf ook.


Ronald Jan Veeneman ©

*  www.martijnaslander.nl